فراموشی

در بگشا
مشتاقت اینجا به انتظار نشسته
انحنای تنهاییم، حجم حضورت را چشم به راه است
مگر چه خواستم؟
تنها نیم نگاهی شاید ، تلنگری، دیداری
هی زخمه نزن بر این ساز ناکوک
نمی بینی؟
تارهای وجودم از هم دریده شد
نمیشنوی؟
ناموزون تر از این موسیقی جانم
آهنگ لبانم بود به هذیان
به انتظار
به التماس
زوایای مه آلود پیکرت را به آغوشم بسپار
گرم خواهم شد
بی می مست خواهم شد
گره خواهم خورد به دستانت
باده خواهم نوشید از لبانت
سجده می کنم به بوی خوش اندامت
بوی خوش اندامت که در پیچ و خمهای جانم می پیچد
و زاده میشوم در آغوشت
از پس دردی چند ساله زاده میشوم
بی زبان
با هزار گوش
و نفرینی شوم تا ابدیت
که مرا خواهد ربود از تو
فراموشی را خواهد ربود از من
و خاطره را خواهد ربود از تو
...
در میان بازوانم بخواب
صبح که برخیزی
بالشی خیس از اشکهایم
یادگار فراموشیت میشود
و دیگر به خاطر نمیاوری
آنکس را که در دستانت زاده شد